Miesierka długowłosa (Megachile circumcincta) to pszczoła, którą w tym roku często miałam przyjemność obserwować. Ten wpis będzie fotograficzną notatką o niej.
Staram się zamieszczać jak najwięcej zdjęć i pewnie będę ten wpis edytować w czasie trwania sezonu dodając nowe fotografie, bo pszczoła zmienia się, blaknie na słońcu, co znacząco wpływa na jej wygląd. Porównując pszczołę świeżo po wygryzieniu i wypłowiałą w trakcie trwania jej życia, możemy czasami odnieść wrażenie, że mamy do czynienia z różnymi gatunkami (pisałam o tym już wcześniej).
Jako osobny dodatek zamieszczam relację z pewnego cudownego spotkania z miesierką długowłosą (Megachile circumcincta): Zapraszam tutaj.
A, i wreszcie udało mi się złapać na zdjęciu pszczołę w locie niosącą listek! Taki mały sukcesik, ale bardzo cieszy 🙂
Wygląd miesierki długowłosej (Megachile circumcincta)
Samica
Wielkość samicy to 12-13 mm (fot. własna)
Samiec
Gdzie i kiedy możemy ją spotkać?
Gdy patrzę na swoje notatki, to widzę, że jest to u mnie najwcześniejsza miesierka (Megachile). Przynajmniej ją zawsze spotykam jako pierwszą 😉 Lata od maja do sierpnia.
Samice spotykałam na wyce, koniczynie, komonicy, akacji. Samce natomiast na facelii i ślazie. Są to moje wyrywkowe obserwacje. Kwiatów jest zbyt dużo 😉
Literatura podaje, że samice odwiedzają kwiaty roślin z rodzin: dzwonkowatych (Campanulaceae), wiesiołkowatych (Onagraceae), z preferencją do bobowatych (Fabaceae). I tam też najlepiej ich szukać.
Pszczoła gniazduje w różnych siedliskach, ale preferuje tereny piaszczyste.
Sposób gniazdowania
Miesierka długowłosa (Megachile circumcincta) buduje gniazda w samodzielnie wykopanych w ziemi norkach lub wykorzystuje już istniejące otwory. Komórki wykłada kawałkami wyciętych samodzielnie liści.
(fot. własna)
Każdą zbudowaną z liści komórkę, pszczoła zaopatruje mieszaniną nektaru z pyłkiem i składa na niej jajo. Po wykluciu larwy żywią się mieszanką, następnie oblekają się w kokon, w którym hibernują.
Na wiosnę wykluwają się pszczoły nowej generacji.
Co ciekawe, budowane w ziemi gniazda znajdują się bardzo blisko powierzchni. Od 0,5 do 5 cm głębokości. Gdy to przeczytałam, moją pierwszą myślą było, że w przypadku występowania na piaszczystych i uczęszczanych terenach, łatwo o zniszczenie gniazda.
Znalazłam także informację, że może gniazdować również w drewnie. U siebie tego nie zaobserwowałam.
Pasożyty gniazdowe
Wśród pasożytów gniazdowych wymienia się ścieski: smółkarkę (Coelioxys quadridentata) i kątoszczęką (Coelioxys mandibularis). Są to pszczoły o dość specyficznym wyglądzie odwłoka. Nie posiadają one charakterystycznej dla miesierkowatych szczoteczki brzusznej do zbierania pyłku. Nie jest im ona potrzebna, ponieważ podrzucają swoje jajka, niczym kukułki, do gniazd gatunku żywicielskiego.
Źródła i dodatkowa lektura
1. S.J. Falk, Field Guide to the Bees of Great Britain and Ireland, London 2016.
2. Paul Westrich: Wildbienen Deutschlands, Stuttgart 2018.
3. H. Wiesbauer, Wilde Bienen: Biologie – Lebensraumdynamik am Beispiel Österreichs – Artenporträts, Stuttgart 2017.
4. Klucze do oznaczania owadów, Część XXIV BŁONKÓWKI, Zeszyt 68f: Pszczołowate.
Oznaczenie owadów:
Darek Ogrodnik
