Informacje ogólne
Nazwa gatunku: koniczyna biała (Trifolium repens L.)
Okres kwitnienia: maj-wrzesień; pożytek wczesnoletni
Pokarm: nektar i pyłek
Stanowisko: słoneczne
Gleba: zawierająca składniki pokarmowe (azot), średnio wilgotna
W tym roku ze względu na obawy związane z suszą wiele miast zdecydowało się ograniczyć koszenie. Efekty takich poczynań były różne, zwłaszcza, jeżeli zaniechano tej czynności całkowicie 😉 Jednak w moim mieście w kilku miejscach, dzięki temu wyrosły przepiękne „łany” białej koniczyny. Byłam zachwycona tym widokiem, a razem ze mną stołująca się tam rzesza owadów. Koniczyna jest dość wytrzymała i dobrze znosi koszenie, udeptywanie, a nawet zgryzanie, dlatego dobrze się nadaje jako roślina, która mogłaby wprowadzić nieco ożywienia do naszych wypielęgnowanych trawników. Również pod względem dobrego znoszenia suszy dzielnie się sprawuje.
K 
Charakterystyka
Koniczyna biała należąca do rodziny bobowatych (Fabaceae) występuje na trawnikach, przydrożach, łąkach, pastwiskach. Spotykana jest często, gdyż jest dosyć elastyczna, dobrze się przystosowuje do różnych warunków. Osiąga wysokość 15-45 cm. Część podziemna to płytki system korzeniowy. Łodyga płoży się i potrafi się zakorzeniać. Liście posiadają długie ogonki i trzy odwrotnie jajowate, ząbkowane listki. Na listkach widać charakterystyczny wzór białej podkowy.
Kwiatostany to kuliste główki, składają się na nie 30-80 drobnych kwiatów w kolorze białym lub białym z domieszką różu, przybierają kolor kremowy. Po przekwitnięciu kwiaty brązowieją. Owoc to strąk 2-4 nasienny. Wysiew nasion można zaplanować na wiosnę (przełom marca i kwietnia).
Koniczyna biała – ważna dla dzikich pszczół
Pospolitość koniczyny białej sprawia, że jest jedną z główniejszych roślin pożytkowych w kraju. Dostarcza pszczołom zarówno pyłek i nektar. Ten ostatni w przeciwieństwie do koniczyny czerwonej, którą głównie zapylają trzmiele ze względu na długość języczka (pszczoły posiadają języczek krótszy niż trzmiele), jest dostępny również dla pszczół miodnych i pszczół samotnic.
Podsumowując i wracając do myśli związanej z koszeniem, w tym roku byłam pod wrażeniem nie tylko tego, że koniczyna miała szansę tak okazale zakwitnąć, ale również dlatego że gdy ostatecznie doszło do koszenia pracownicy wykosili tylko połowę przestrzeni, a kolejną dopiero po jakimś czasie. Dzięki temu zabiegowi pszczoły nie utraciły tak cennego pokarmowo miejsca z dnia na dzień.
Koniczyna na trawniki
Koniczyna też może stać się świetnym urozmaiceniem trawnika. Dosianie koniczyny białej czy głowienki pospolitej sprawi, że trawnik zyska na kolorze, ale też będzie bazą pokarmową dla pszczół. Wystarczy kosić odrobinę rzadziej i nie tuż przy samej ziemi, a będzie z powodzeniem odrastać i kwitnąć na nowo.
Koniczyna biała, jakie pszczoły ją odwiedzają?
Pszczoły samotnice przylatujące po pyłek: Andrena nigroaenea (pszczolinka piaskowa), Andrena ovatula (pszczolinka wierzbowo-lucernowa), Andrena pilipes (pszczolinka brunetka), Anthidium punctatum (makatka wełniasta), Anthidiellum strigatum (żywicówka osowata), Anthophora plumipes (porobnica wiosenna), Anthophora quadrimaculata (porobnica ruda), Ceratina cyanea (rożyca błękitnawa), Megachile rotundata, Megachile willughbiella (miesierka ziemna), Osmia aurulenta (murarka muszlówka), Osmia bicornis (murarka ruda), Osmia caerulescens (murarka lucernowa), Osmia cornuta (murarka rogata), Osmia leucomelana (murarka jastrzębcowa)
Literatura:
- Flaga S., Rośliny pokarmowe pszczół samotnic, Wydawnictwo BioDar.
- Pogorzelec M., Atlas roślin miododajnych, Wydawnictwo Dragon.
- Sulborska A., Rośliny Pożytkowe, Wydawnictwo Bee&Honey.
- Westrich P., Wildbienen Deutschlands, Stutgart 2018.
Za oznaczenie pszczół samotnych dziękuję Darkowi Ogrodnikowi.
