Informacje ogólne
U „mojego” ogrodnika, u którego mogę znaleźć rośliny nieoczywiste, czyli sadzonki roślin dziko rosnących, pewnego razu w czasie przechadzki wśród jego prywatnych zbiorów, zauważyłam kudłate, cudne liście. Mój sympatyczny przewodnik wiedział, że mimo, że byliśmy wśród roślin, których nie chciał sprzedawać – nie ma wyboru. Jedno spojrzenie w moje oczy i wiedział, że jest na straconej pozycji. I tak w tym roku mogłam cieszyć się kwitnieniem – szałwii srebrzystej. Na stronie już miałam okazję opowiadać o szałwii łąkowej i szałwii lekarskiej. A wpis ten dedykuję Koledze, który jest wielkim fanem rodzaju Salvia 😉
Charakterystyka
Roślina jest dwuletnia lub bywa krótkowieczną byliną. Kolejny cudowny przedstawiciel jasnotowatych (Lamiaceae). W naturalnych warunkach rośnie na suchych, kamienistych zboczach, przydrożach i pastwiskach, często na glebach wapiennych. W pierwszym roku wykształca rozetę dużych, filcowato owłosionych liści. Sam widok tych pokrytych miękkim, srebrzystobiałym kutnerem liści podbija serce. W kolejnym roku szałwia wykształca łodygę kwiatową. Wtedy pokrój rośliny jest najwyższy i może sięgać nawet do 100 cm.
Liście w rozecie dorastające nawet do długości 30 cm. Każda z powierzchni blaszki pokryta obficie włoskami w srebrzystym kolorze. Ich funkcją w upalnym śródziemnomorskim klimacie (szałwia ta pochodzi z rejonu Włoch, Francji, Bałkanów i północnej Afryki) jest odbijanie światła i zatrzymywanie wody w roślinie. Te liście naprawdę zachwycają, są jak zwierzak, który leży na rabacie. Nie potrafiłam sobie odmówić przyjemności, aby czasem przebiec palcami po ich powierzchni. Uczucie prawie, jak pogłaskać kocie futerko 🙂 Po kwitnieniu porzucają swój srebrzysty blask na rzecz koloru szarozielonego.
Łodyga owłosiona, z pędów kwiatowych wyrastają białe lub kremowe z nieznacznymi fioletowymi akcentami kwiaty. Opisując roślinę głównie wspomina się jej wyjątkowe liście. Ale moim zdaniem również kwiatostan wygląda imponująco, a dodatkowo, skoro podkarmia zapylaczy, to już z pewnością warto zachować kwiaty. Wspominam o tym, bo niektórzy, aby przedłużyć życie rośliny i cieszyć się dłużej jej wełniastymi liśćmi, obcinają wyrastające kwiatostany.
Na mojej szałwii gościły przeważnie trzmiele, prócz t. rudych z radością obserwowałam ogromną królową trzmiela prawdopodobnie ziemnego. Duże kwiaty, wygodne miejsce lądowania, bardzo odpowiadało obszernym gabarytom jej wysokości. W wypadku trzmieli obserwowałam przeważnie ich posilanie się nektarem, aż zjawił się pseudosmuklik i zaczął zbierać pyłek. Także, mimo że roślina jest obca, dostarczała naszym zapylaczom zarówno pyłek i nektar.
Szałwia srebrzysta – kilka wskazówek ogrodniczych
Roślina u mnie dzielnie przetrwała zimę w gruncie, jednak niektórzy zalecają, aby przykryć ją suchymi liśćmi lub gałązkami iglastymi. Nie lubi zdecydowanie zastoin z wodą i jej nadmiaru, więc warto na to zwrócić uwagę, aby gleba był przepuszczalna, piaszczysta, sucha i lekka. Im bardziej będzie wyeksponowana na światło, tym bardziej srebrzystymi liśćmi się odwdzięczy. Pięknie prezentuje się w ogrodach naturalistycznych i suchych rabatach.
