Informacje ogólne
Nazwa gatunku: grusza pospolita (Pyrus communis L.)
Okres kwitnienia: kwiecień-maj; pożytek wiosenny
Pokarm: pyłek i nektar
Stanowisko: słoneczne
Gleba: przepuszczalna, żyzna
U sąsiadów na podwórzu, ale widoczna z mojego okna, stoi stara grusza. Jest ogromna i piękna. Przepadam za tym, gdy wiosną obsypuje się tysiącem kwiatów, a jej liście pięknie połyskują jasną, świeżutką zielenią. Na tej gruszy nieustannie dzieje się życie, ptasie i owadzie, a w jej gałęziach majową porą trwa permanentny ruch. Kiedy zaś miejscowe pszczoły miodne zwiedzą się, że to już ten czas, z korony drzewa można usłyszeć charakterystyczne bzyczenie tysięcy pracujących stworzeń. Tęskno mi tą zimową porą za gruszą, za ptakami i owadami, ale jak to się mówi w naszym pszczelim towarzystwie: byle do wiosny.
Pięciopłatkowa korona kwiatu 
Liście połyskliwe z długim ogonkiem 
Pylniki zakrzywiające się do środka 
Grusza nad gruszami, oby jeszcze rosła nam długo. Na pożytek ludzi i pszczół 🙂 
Charakterystyka
Grusza pospolita – wynik wielokrotnego krzyżowania się różnych dziko rosnących grusz. Należy do rodziny różowatych (Rosaceae). Występuje na przydrożach, zdarza się również spotkać ją w lasach liściastych i na miedzach.
Drzewo dorasta nawet do 20 m wysokości, korona jest piramidalna, a u starszych drzew kopulasta. U młodych roślin na pędach występują ciernie. Kora u drzew starszych jest spękana i złuszcza się, w kolorze jest szaroczarna. Liście mają kształt jajowaty, wierzch połyskujący, są nieco skórzaste, a brzegi delikatnie piłkowane, długość ogonka równa prawie długości blaszki. Kiedy są młode, są delikatnie owłosione, potem nagie. Kwiaty o białej barwie, średnicy około 3 cm, mają pięć płatków korony. Około 20 pręcików o różowofioletowych pylnikach jest na początku zagiętych do środka, aby po 2-4 dniach prostując się uwolnić dostęp do nektaru.
Pszczolinka niebieskawa (Andrena cineraria) 
Królowa trzmieli posila się na gruszy 
Smuklik (Halictus sp.) na pylnikach gruszy
Grusza pospolita, jakie pszczoły ją odwiedzają?
Pszczoły samotne przylatujące po pyłek: Andrena dorasta (pszczolinka mniszkowo-rzepakowa), Andrena flavipes (pszczolinka pospolita), Andrena haemorrhoa (pszczolinka wiosenna), Andrena nitida (pszczolinka wierzbowo-mniszkowa), Andrena thoracica, Anthophora plumipes (porobnica wiosenna), Colletes cunicularius (lepiarka wiosenna), Halictus rubicundus (smuklik rdzawonogi), Lasioglossum sexstrigatum, Osmia bicornis (murarka ogrodowa), Osmia cornuta (murarka rogata)
Literatura:
- Pogorzelec M., Atlas roślin miododajnych, Wydawnictwo Dragon.
- Sulborska A., Rośliny Pożytkowe, Wydawnictwo Bee&Honey.
- Westrich P., Wildbienen Deutschlands, Stutgart 2018.
1 Komentarz
Od kilkunastu lat w swoim ogrodzie uprawiam kilka odmian gruszy, mam też dziką gruszę. Owadów rzeczywiście kręci się wokół mnóstwo. Niestety od kilku lat dużym problemem stała się rdza gruszy. ( dla której drugim żywicielem są jałowce, a które rosną niestety u sąsiada). Niepryskane drzewa z roku na rok marnieją, a plony są coraz słabsze. Urządzam ogród stawiając potrzeby owadów na bardzo ważnym miejscu i zrezygnowałam całkowicie z oprysków. Ale jeżeli chce się mieć i gruszki i owady, to rozwiązanie jest jedno: grusze japońskie:) od kilkunastu lat obok naszych grusz mam posadzoną gruszę japońską odmiany Chojuro. Grusza ta nie wymaga żadnych oprysków, nie choruje na nic, pięknie się przebarwia jesienią i z jednego drzewka wysokości 2, 5 metra daje nawet 40 kg owoców. Pięknie kwitnie i jak każda grusza przywabia masę pszczół i trzmieli:)